Met moeite terug in Dushanbe

Terug in Dushanbe... Na opnieuw weer veel NIET en MIS communicatie vloog er dan gisteren toch een helikopter. Eerst werd de tijd van 09:30u genoemd. Geen heli. Daarna 10:00u. Geen heli. Daarna 10:30u. Geen heli. Uiteindelijk werd het pas 14:00u voordat we het kenmerkende geluid van de helikopter hoorden aankomen. Snel rennen naar het heliplatform en toen kon het duwen en trekken beginnen. Er was al bijna geen ruimte meer in de heli door alle bagage en Jan en ik moesten haast vechten om aan boord te komen met onze tassen. Duwen, wegsmijten van andere tassen en trekken aan jassen, ellebogen en materiaal om aan boord te komen van het militaire toestel. Zwetend en hijgend lukte het om een plekje te krijgen. Gelukt. We verlaten basiskamp en al snel is het niet meer dan een stipje. Helaas vliegen we maar tot Dzhirgital... Vandaar gaan we blijkbaar per auto verder (7uur!) naar Dushanbe. Terwijl we toch echt voor de volledige vlucht geboekt hebben. Maar we zijn dit soort misleiding wel haast gewend. We zoeken een plekje bij een restaurant en wachten af.
De auto's gaan pas om 19:00 uur rijden want verderop zijn ze asfalt aan het leggen en is de weg dicht... Dan ineens gaat de helikopter alsnog! Zonder ons... Tuurlijk, waarom zou je dit ook nu weer communiceren aan ons..
Om 17:00 gaan we rijden en om 17:30 staan we voor de wegafzetting weer stil... Uiteindelijk rijden we de nacht in en arriveren we om 03:0uur in Dushanbe. Na nog de nodige irritatie en oponthoud hebben we onze kamer in het hotel en val ik uitgeput in slaap. Volgende uitdaging: het verzetten van mijn internationale vluchtticket...