Expeditie afgesloten

De expeditie zit er op. Ruim vijf weken Tadzjikistan en een hele mooie top. Mijn derde 7000-er. Ik heb er een goed gevoel aan over gehouden hoewel het qua lokale organisatie niet altijd even goed georganiseerd was. Hierdoor kostte het soms veel energie en moeite om dingen geregeld of beantwoord te krijgen. Het voordeel was dat mijn kennis van het Russisch weer in sneltreinvaart bijgeschaafd werd, dat dan weer wel..
Of ik nog eens terug ga naar Tadzjikistan? Geen idee. De Pamir is fantastisch en het Fann gebergte wat de rest van mijn team vooraf bezocht leent zich uitstekend voor prachtige trektochten. Wellicht dat ik nog eens terug keer. Mijn enige advies zou zijn dat je of helemaal onafhankelijk kunt reizen, of dat je vooraf heel goed uitzoekt met wie je lokaal "zaken" mee doet.
En daarnaast zijn een paar dagen Russische les zeker aan te bevelen..!
Maar dat ik nog eens terug keer naar het hooggebergte is zeker, en dat dit wellicht weer in een Russisch-talig land zal zijn; die kans is ook groot..
Maar de DUTCH PAMIR EXPEDITIE 2010 zit erop... veel plezier bij het teruglezen van de verhalen of het bekijken van de nieuwe aangevulde foto's.

klik hier om terug te keren naar het begin van deze BLOG

Rennen voor Dollars

Na slechts vier uur slaap tol ik uit mijn hotelbed en wandel ik alweer het 32 graden hete Dushanbe in. Bij en rond de bazaar loop ik de tientallen reisbureautjes af op zoek naar het kantoor van Air Baltic. Uiteindelijk vind ik het pas via Google Maps... Ik wil mijn internationale ticket naar een week eerder verzetten en de dame begint op haar nieuwe laptop te rammelen. Ik hoor de kassa in haar achterhoofd al rinkelen. "Yes, no problem" Het aanpassen van het ticket komt er eigenlijk op neer dat ik gewoon een nieuw ticket koop. Voor bijna 600 US$... Of nog een volle week hier duimen draaien... Naar huis! Alleen moet ik cash afrekenen en kom ik 55 dollar te kort... Een hardlooprondje in de stad onder snikhete zon langs verschillende pinautomaten en banken volgt om de restererende dollars te vergaren. Terug naar het kantoortje waar ik haar een bezwete pak dollars in de handen frommel. Ik heb mijn ticket, op weg naar huis!

Met moeite terug in Dushanbe

Terug in Dushanbe... Na opnieuw weer veel NIET en MIS communicatie vloog er dan gisteren toch een helikopter. Eerst werd de tijd van 09:30u genoemd. Geen heli. Daarna 10:00u. Geen heli. Daarna 10:30u. Geen heli. Uiteindelijk werd het pas 14:00u voordat we het kenmerkende geluid van de helikopter hoorden aankomen. Snel rennen naar het heliplatform en toen kon het duwen en trekken beginnen. Er was al bijna geen ruimte meer in de heli door alle bagage en Jan en ik moesten haast vechten om aan boord te komen met onze tassen. Duwen, wegsmijten van andere tassen en trekken aan jassen, ellebogen en materiaal om aan boord te komen van het militaire toestel. Zwetend en hijgend lukte het om een plekje te krijgen. Gelukt. We verlaten basiskamp en al snel is het niet meer dan een stipje. Helaas vliegen we maar tot Dzhirgital... Vandaar gaan we blijkbaar per auto verder (7uur!) naar Dushanbe. Terwijl we toch echt voor de volledige vlucht geboekt hebben. Maar we zijn dit soort misleiding wel haast gewend. We zoeken een plekje bij een restaurant en wachten af.
De auto's gaan pas om 19:00 uur rijden want verderop zijn ze asfalt aan het leggen en is de weg dicht... Dan ineens gaat de helikopter alsnog! Zonder ons... Tuurlijk, waarom zou je dit ook nu weer communiceren aan ons..
Om 17:00 gaan we rijden en om 17:30 staan we voor de wegafzetting weer stil... Uiteindelijk rijden we de nacht in en arriveren we om 03:0uur in Dushanbe. Na nog de nodige irritatie en oponthoud hebben we onze kamer in het hotel en val ik uitgeput in slaap. Volgende uitdaging: het verzetten van mijn internationale vluchtticket...

No Somoni No

Zoals gezegd heb ik geen poging gedaan om Peak Kommunizma, oftewel Peak Somoni te beklimmen. Dit heeft een aantal redenen. Allereerst waren we door de vertragingen al een deel van onze klimdagen kwijt aan het wachten op de helikopter. Daarnaast waren de omstandigheden op deze berg dit jaar erg gevaarlijk. Veel verse sneeuw waardoor veel verse lawines.
Maar de belangrijkste reden om geen poging te wagen voor mij was toch de enorme imposantheid van de berg. Vanaf het basiskamp KNALT hij echt boven alles uit en de route erop is zeker behoorlijk. Ons teamlid Hans van der Meulen, die op dit moment opnieuw een poging op deze berg doet, noemt de berg zeker vergelijkbaar met een 8000-er. Voor mij leek hij een tikkeltje "too much". Ten tweede was ik na de inspanningen op Peak Korzhenevskaya zeker niet fit en sterk genoeg om "snel" genoeg omhoog te kunnen op Somoni. Geen poging dus. Vind ik het erg? Ja... Aan de andere kant, had ik een redelijke kans gemaakt? Nee.. Ik denk het niet. Ik ben blij met het behalen van de top van Peak Korzheneveskaya (7105m). Om twee bergen van dit kaliber achter elkaar te beklimmen; daar moet je een heel sterk klimmer voor zijn. Precies zo iemand als Hans is. (naschrift Twan: op 20 augustus bereikte Hans inderdaad de 7495m hoge top van de Somoni!)

Basiskamp feestjes

Wederom een dag in BC. Rustig aan en bijkomen van de klim. Ik heb last van een droge hoest en vooral avonds blijf ik hoesten. Een vervelend kwaaltje wat ik nog een tijdje zal houden... De helikopters vliegen weer en vandaag werden maar liefst drie vluchten uitgevoerd wat betekent dat het een stuk minder druk is in BC. Bij het aanvliegen naar het basiskamp blijft de piloot het leuk vinden om recht over onze tenten te vliegen. Al eerder verdween de tent van de Fransen op die manier de lucht in en het kamp uit... Er zijn ook weer nieuwe voorraden met de heli gebracht, tientallen losse broden, een half karkas en voornamelijk veel drank. De laatste dagen wordt er veel gefeest en gedronken . Ook vandaag weer een klein spontaan feestje in de eetzaal. de Iraniers vierden hun topsucces. de Russen vierden sowieso weer iets, en ook wij bleven langer zitten. Een memorabele avond... Totdat je midden in de nacht wakker wordt van luid zingende Russen die langs je tent staan: "Kom op! naar de bergen Kameraden!! Omhoog!!"

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

Wachten op een helikopter weg uit basiskamp. De expeditie is voor mij geslaagd, top gehaald. Nu op weg naar huis. Ik zal geen poging meer doen op Peak Kommunizma (hierover later meer). Vanmiddag heb ik Monique met de satelliet telefoon gebeld en gezegd dat ik hoop een week eerder thuis te komen en dat ik hier dus klaar ben.

koud en guur basiskamp

Uitgeslapen tot half elf. Ik heb de bel voor het ontbijt vanmorgen niet eens gehoord. Het is koud en guur en geen weer om uitgebreid de spullen uit te zoeken of om de was te doen. Veel van de tijd hang ik in de tent rond of lig ik in mijn slaapzak. Het eten bij de lunch is wederom niet om je enthousiast over te maken. Een half lauw bordje linzen met twee goedkope knakworstjes... Onbegrijpelijk dat dit zo slecht is, en niet alleen slecht, maar ook vaak gewoon te weinig. Bij het avondeten bestellen we kip-shashlick die je voor drie euro per stuk kan kopen, om toch nog genoeg te eten te hebben. Na het eten kruipen we snel weer de slaapzak in, te koud om nog langer op te blijven. Vanuit de slaapzak stuur ik een SMS-je naar huis.