Expeditie afgesloten

De expeditie zit er op. Ruim vijf weken Tadzjikistan en een hele mooie top. Mijn derde 7000-er. Ik heb er een goed gevoel aan over gehouden hoewel het qua lokale organisatie niet altijd even goed georganiseerd was. Hierdoor kostte het soms veel energie en moeite om dingen geregeld of beantwoord te krijgen. Het voordeel was dat mijn kennis van het Russisch weer in sneltreinvaart bijgeschaafd werd, dat dan weer wel..
Of ik nog eens terug ga naar Tadzjikistan? Geen idee. De Pamir is fantastisch en het Fann gebergte wat de rest van mijn team vooraf bezocht leent zich uitstekend voor prachtige trektochten. Wellicht dat ik nog eens terug keer. Mijn enige advies zou zijn dat je of helemaal onafhankelijk kunt reizen, of dat je vooraf heel goed uitzoekt met wie je lokaal "zaken" mee doet.
En daarnaast zijn een paar dagen Russische les zeker aan te bevelen..!
Maar dat ik nog eens terug keer naar het hooggebergte is zeker, en dat dit wellicht weer in een Russisch-talig land zal zijn; die kans is ook groot..
Maar de DUTCH PAMIR EXPEDITIE 2010 zit erop... veel plezier bij het teruglezen van de verhalen of het bekijken van de nieuwe aangevulde foto's.

klik hier om terug te keren naar het begin van deze BLOG

Rennen voor Dollars

Na slechts vier uur slaap tol ik uit mijn hotelbed en wandel ik alweer het 32 graden hete Dushanbe in. Bij en rond de bazaar loop ik de tientallen reisbureautjes af op zoek naar het kantoor van Air Baltic. Uiteindelijk vind ik het pas via Google Maps... Ik wil mijn internationale ticket naar een week eerder verzetten en de dame begint op haar nieuwe laptop te rammelen. Ik hoor de kassa in haar achterhoofd al rinkelen. "Yes, no problem" Het aanpassen van het ticket komt er eigenlijk op neer dat ik gewoon een nieuw ticket koop. Voor bijna 600 US$... Of nog een volle week hier duimen draaien... Naar huis! Alleen moet ik cash afrekenen en kom ik 55 dollar te kort... Een hardlooprondje in de stad onder snikhete zon langs verschillende pinautomaten en banken volgt om de restererende dollars te vergaren. Terug naar het kantoortje waar ik haar een bezwete pak dollars in de handen frommel. Ik heb mijn ticket, op weg naar huis!

Met moeite terug in Dushanbe

Terug in Dushanbe... Na opnieuw weer veel NIET en MIS communicatie vloog er dan gisteren toch een helikopter. Eerst werd de tijd van 09:30u genoemd. Geen heli. Daarna 10:00u. Geen heli. Daarna 10:30u. Geen heli. Uiteindelijk werd het pas 14:00u voordat we het kenmerkende geluid van de helikopter hoorden aankomen. Snel rennen naar het heliplatform en toen kon het duwen en trekken beginnen. Er was al bijna geen ruimte meer in de heli door alle bagage en Jan en ik moesten haast vechten om aan boord te komen met onze tassen. Duwen, wegsmijten van andere tassen en trekken aan jassen, ellebogen en materiaal om aan boord te komen van het militaire toestel. Zwetend en hijgend lukte het om een plekje te krijgen. Gelukt. We verlaten basiskamp en al snel is het niet meer dan een stipje. Helaas vliegen we maar tot Dzhirgital... Vandaar gaan we blijkbaar per auto verder (7uur!) naar Dushanbe. Terwijl we toch echt voor de volledige vlucht geboekt hebben. Maar we zijn dit soort misleiding wel haast gewend. We zoeken een plekje bij een restaurant en wachten af.
De auto's gaan pas om 19:00 uur rijden want verderop zijn ze asfalt aan het leggen en is de weg dicht... Dan ineens gaat de helikopter alsnog! Zonder ons... Tuurlijk, waarom zou je dit ook nu weer communiceren aan ons..
Om 17:00 gaan we rijden en om 17:30 staan we voor de wegafzetting weer stil... Uiteindelijk rijden we de nacht in en arriveren we om 03:0uur in Dushanbe. Na nog de nodige irritatie en oponthoud hebben we onze kamer in het hotel en val ik uitgeput in slaap. Volgende uitdaging: het verzetten van mijn internationale vluchtticket...

No Somoni No

Zoals gezegd heb ik geen poging gedaan om Peak Kommunizma, oftewel Peak Somoni te beklimmen. Dit heeft een aantal redenen. Allereerst waren we door de vertragingen al een deel van onze klimdagen kwijt aan het wachten op de helikopter. Daarnaast waren de omstandigheden op deze berg dit jaar erg gevaarlijk. Veel verse sneeuw waardoor veel verse lawines.
Maar de belangrijkste reden om geen poging te wagen voor mij was toch de enorme imposantheid van de berg. Vanaf het basiskamp KNALT hij echt boven alles uit en de route erop is zeker behoorlijk. Ons teamlid Hans van der Meulen, die op dit moment opnieuw een poging op deze berg doet, noemt de berg zeker vergelijkbaar met een 8000-er. Voor mij leek hij een tikkeltje "too much". Ten tweede was ik na de inspanningen op Peak Korzhenevskaya zeker niet fit en sterk genoeg om "snel" genoeg omhoog te kunnen op Somoni. Geen poging dus. Vind ik het erg? Ja... Aan de andere kant, had ik een redelijke kans gemaakt? Nee.. Ik denk het niet. Ik ben blij met het behalen van de top van Peak Korzheneveskaya (7105m). Om twee bergen van dit kaliber achter elkaar te beklimmen; daar moet je een heel sterk klimmer voor zijn. Precies zo iemand als Hans is. (naschrift Twan: op 20 augustus bereikte Hans inderdaad de 7495m hoge top van de Somoni!)

Basiskamp feestjes

Wederom een dag in BC. Rustig aan en bijkomen van de klim. Ik heb last van een droge hoest en vooral avonds blijf ik hoesten. Een vervelend kwaaltje wat ik nog een tijdje zal houden... De helikopters vliegen weer en vandaag werden maar liefst drie vluchten uitgevoerd wat betekent dat het een stuk minder druk is in BC. Bij het aanvliegen naar het basiskamp blijft de piloot het leuk vinden om recht over onze tenten te vliegen. Al eerder verdween de tent van de Fransen op die manier de lucht in en het kamp uit... Er zijn ook weer nieuwe voorraden met de heli gebracht, tientallen losse broden, een half karkas en voornamelijk veel drank. De laatste dagen wordt er veel gefeest en gedronken . Ook vandaag weer een klein spontaan feestje in de eetzaal. de Iraniers vierden hun topsucces. de Russen vierden sowieso weer iets, en ook wij bleven langer zitten. Een memorabele avond... Totdat je midden in de nacht wakker wordt van luid zingende Russen die langs je tent staan: "Kom op! naar de bergen Kameraden!! Omhoog!!"

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

Wachten op een helikopter weg uit basiskamp. De expeditie is voor mij geslaagd, top gehaald. Nu op weg naar huis. Ik zal geen poging meer doen op Peak Kommunizma (hierover later meer). Vanmiddag heb ik Monique met de satelliet telefoon gebeld en gezegd dat ik hoop een week eerder thuis te komen en dat ik hier dus klaar ben.

koud en guur basiskamp

Uitgeslapen tot half elf. Ik heb de bel voor het ontbijt vanmorgen niet eens gehoord. Het is koud en guur en geen weer om uitgebreid de spullen uit te zoeken of om de was te doen. Veel van de tijd hang ik in de tent rond of lig ik in mijn slaapzak. Het eten bij de lunch is wederom niet om je enthousiast over te maken. Een half lauw bordje linzen met twee goedkope knakworstjes... Onbegrijpelijk dat dit zo slecht is, en niet alleen slecht, maar ook vaak gewoon te weinig. Bij het avondeten bestellen we kip-shashlick die je voor drie euro per stuk kan kopen, om toch nog genoeg te eten te hebben. Na het eten kruipen we snel weer de slaapzak in, te koud om nog langer op te blijven. Vanuit de slaapzak stuur ik een SMS-je naar huis.

Afdalen naar BC

Vandaag wacht de lange afdaling terug naar basiskamp. Ook de tent en alle andere materialen die hier nog in C1 lagen moeten in de rugzak erbij. Eenmaal ingepakt weegt mijn rugzak ruim boven de 30kilo... Wat een gevaarte en wat een gewicht... ik kan hem niet op mijn rug hijsen dus moet ik er op de grond "in" kruipen en mezelf dan overeind hijsen. Al na twee uur voelt de rugzak aan als een 100 kilo zwaar rotsblok en moet ik veel vaker even gaan zitten om uit te rusten. Ik ga steeds langzamer nu. Wat moet ik nog een eind naar beneden. De kleine stukje omhoog gaan haast stap voor stap. Mijn voeten, knieën en rug doen pijn, maar naar beneden moet het... Toch betrap ik me erop dat ik soms rondkijk om toch ergens een depot te maken. Maar dan moet ik morgen toch weer omhoog om het op te halen en daar heb ik zeker geen zin in... Verder dus, omlaag. Uiteindelijk kom ik toch bij de gletsjer voor het basiskamp uit. Hier nog doorheen. Twee keer moet ik langs een steiler stuk ijs omlaag waar ik mijn zware rugzak gewoon naar beneden laat glijden, met mij erachteraan. Vlak voor de morene aan de overkant moet ik een grotere spleet over. Maar de last op mijn rug is te zwaar om er overheen te stappen. Dus gooi ik een aantal uitrustingsstukken los over de spleet heen. Een tent, mijn stijgijzers, een zak met eten. Dan til ik met moeite mijn zware rugzak tot schouderhoogte en donder dat hele ding over de spleet. Gelukkig blijft hij direct als een dood varken liggen. Nog een laatste stukje en ik loop het basiskamp binnen. Eindelijk ik ben er. Nu eerst even liggen. Ik ben een heel eind op...

6400m naar 5300m

Wakker worden en wachten tot de zon de tent verwarmd. Ontbijt krijg ik niet naar binnen dus spullen inpakken, tent afbreken en op weg naar beneden. Vanaf het kamp door het sneeuwspoor naar het touw boven de afdaling door het stuk rots. De meeste klimmers dalen hier af met gordel en acht, die wij niet bij hebben. Ik wikkel het touw om mijn rechterarm en laat het vieren met mijn linker. Maar van bovenaf is de rotspassage overzichtelijk en vind ik voldoende plaats voor mijn lompe schoenen met stijgijzers. Jan klimt snel achter me aan en ik maak vlug een paar fotos van hem. Verder langs de tentjes op 6100m en de hoek om voor de traverse richting kamp 5800m. De sneeuw is goed en met onze stijgijzers hebben we goede grip. Bij 5800m pauzeren we een uur op de smalle richel en breken dan de tent af die we hier nog hadden staan. Verder omlaag, langs het vaste touw en daarna over het grote horizontale sneeuwveld. De zon is fel en het wordt ontzettend heet. Het laatste stuk richting C1 ga ik wat langzamer door vermoeiheid en de hete zon. Onderaan de helling glijden we het laatste stuk omlaag, remmend met onze pickel in de sneeuw naast ons. In het kamp zet ik direct twee branders aan om voldoende sneeuw te smelten voor thee en avondeten. Voordat de zon goed en wel onder is, lig ik al in mijn slaapzak en kan ik nog net de satelliettelefoon controleren voordat ik in slaap val...

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

vandaag om 14:00u de top bereikt van de 7105m hoge korzhenevskaya! wat een zware klim.. nu terug in kamp 6400m.

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

kamp 6300m, vandaag harde wind en koud. vier uur klimmen door steil terrein. morgen 5uur wekker voor toppoging.

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

kamp 5800m onder een overhang en op een richel. weinig ruimte en met twee man in een te vol tentje. expeditieklimmen op en top!

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

tentleven op 5300m: vanuit de slaapzak sneeuw smelten, thee zetten, veel drinken, freezedried eten en langdurig plafond staren.. temp: +6 graden.

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

na drie dagen rust vandaag in dichte mist en sneeuwval in 7 uur terug naar 5300m geklommen. de top aanval is begonnen. morgen naar 5800m.

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

@

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

terug in basiskamp na afgelopen nacht op 5800m geslapen te hebben. vanmorgen koud en vochtig en met moeite uit de slaapzak. sneeuw smelten voor thee en dan stijgijzers onder en afdalen door verse sneeuw. weinig gegeten de laatste dagen dus 2600m naar beneden doen mijn benen geen goed. vuil en stinkend terug in bc, ik heb nu echt een bad nodig...

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

nu slapen op 5800m tent onder een smalle steenslag gevaarlijke overhang. morgen ineens terug naar bc. voor paar dagen rust, en dan hopelijk klaar voor toppoging.

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

gisteren van 5300m naar 5800m geklommen. steile klim over sneeuwveld met smalle traverses. tentplek uitgegraven onder rotsoverhang, zwaar werk op die hoogte. daarna kortere route omlaag door ongespoord sneeuwveld. 11 uur onderweg geweest in stralend weer. wat een be

SMS from 881622432359@msg.iridium.com

vandaag opnieuw omhoog naar 5300m. stralend weer en deze keer iets makkelijker door acclimatisatie. vannacht zo'n 20graden vorst. slaap lekker...

Eindelijk basiskamp

Na vijf dagen van vertraging en geregel vliegen we dan alsnog per helikopter naar BC op ruim 4200m. Ook hier wanorde, geen gas en slechte tenten. Na 2 dagen en een acclimatiesatie tocht, klimmen we naar kamp 1 op 5300m. Bijna 9 uur door pittig terrein. Daar slapen we een nachtje en dan afdalen naar basiskamp voor een rustdag. Morgen opnieuw omhoog. Hopelijk klaart het weer op en ben ik sterk genoeg.

Вертолёт не будет

Het was een drukke laatste dag in Dushanbe. Toen ik mijn paspoort ophaalde bij het kantoortje van de expeditie organisatie bleek dat de registratie van de rest van het team nog niet gedaan was. Druk gebarend vroegen ze om de paspoorten want anders zouden we misschien wel niet mee kunnen met de helikopter morgen! De rest dacht dat het trekkingbureau dit allemaal al geregeld had, maar dat bleek niet zo te zijn. Snel SMS-en om de andere leden van het team bij elkaar te trommelen, want iedereen was druk bezig met inkopen doen op de bazar, of met wegbrengen van was of andere zaken. Uiteindelijk heb ik alle paspoorten in handen en haast mij terug naar het kantoortje. Vanavond zal alles klaar zijn en om 20:00 uur horen we dan ook eindelijk wanneer we morgenvroeg klaar moeten staan voor vertrek. Ondertussen heb ik met de dame van de receptie alles geregeld met de betalingen en het achterlaten van wat spullen. Ze is blij met me omdat ik voldoende Russisch spreek en vraagt me zelfs om hulp als Spaanse klimmers aan haar balie komen met inchecken. Mijn Russisch komt weer met flinke stukken terug uit mijn herinnering.. leuk. Na een heerlijk diner met het hele team bij de plaatselijke Chinees lopen we terug naar het hotel. Op straat komen we Zuchra en Rano van de expeditie organisatie tegen. Slecht nieuws. "Вертолёт не будет"; Er gaat geen helikopter. Blijkbaar is het slecht weer in Dzhirgital waar we een tussenlanding maken en kan er dus niet gevlogen worden. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Wat er waar van is, maar we kunnen weinig doen.. We krijgen dus nog een extra dag in Dushanbe.

Heet Dushanbe

Alweer drie dagen in Dushanbe en ik tel af wanneer we richting het basiskamp gaan. In de stad is het rond 10:00 uur 's ochtends als 32 graden en in de middag in de zon is het ruim boven de 40 graden. Wat een hitte. Verder is het centrum van de stad niet heel erg groot, eigenlijk is het niet meer dan een lange boulevard, Rudyaki street, waar de meeste overheidsgebouwen, restaurants en winkels aan zitten. Al een paar keer ben ik heen en weer over deze straat gelopen, op zoek naar leuke tentjes om te genieten van een heerlijke shashlick bijvoorbeeld. Het hotel is Sovjet-stijl groot en onpersoonlijk, maar verder prima. Gelukkig doet de airco het er, anders zou ik denk ik de hele dag in een koud bad zitten. Vandaag of morgen komt het team terug van hun trekking, ik ben benieuwd hoe dat is geweest. Donderdag vliegen we dan via Dzhirgital per helikopter naar het basiskamp.

Sauna op 4200 meter

We zullen de twee bergen beklimmen vanuit één basiskamp wat ieder jaar tijdens het hele klimseizoen operationeel is. Dit zogenaamde "Alp - Navruz" basiskamp ligt tussen de Moskvina en Walter Gletsjer op ongeveer 4200 meter. Vanuit Dushanbe zullen we per helicopter hier naar toe vliegen. Het basiskamp is vrij groot opgezet met een dokter, een lokale reddingsdienst, een bar, een soort van kantine om te eten, een grote dieselgenerator voor het opwekken van stroom, video, internet via satelliet, gebouwen voor sanitair en douches en zelfs een sauna! In een druk seizoen kunnen hier 120 klimmers tegelijk verblijven. Het basiskamp ligt zelf in een vrij groene omgeving en vlakbij is zelfs een meer van 200 meter lang en 70 meter breed. Aangezien we vrij veel dagen in het basiskamp zullen verblijven, heeft ieder teamlid daar zijn eigen tent. Hoger op de berg slapen we met 2-en in de tent, maar in het basiskamp gunnen we elkaar de ruimte en kunnen we goed tot rust komen tussen de klimtochten door. In het pagina menu van deze BLOG staat verder nog een LINK naar de twee te beklimmen bergen.
Naschrift na de expeditie: Dit jaar was de organisatie van het basiskamp voor het eerst in handen van een lokale Tadzjiekse organisatie; Zeer slecht... Slecht en weinig eten, slechts af en toe stroom, geen internet, koude of geen douches, geen eigen tenten maar slechte kapotte tenten.. zeer teleurstellend

Iemand een stroopwafel?

De rugzak is ingepakt. Veel van de uitrusting is al eerder per cargo op weg gegaan naar Tadzjikistan maar toch blijft er nog voldoende over voor een volle rugzak. Donzen slaapzak, matje, branderset, thermoskan, verschillende handschoenen want tijdens mijn laatste klim op Aconcagua had ik TE koude handen, GPS, en verschillende lagen kleding, voornamelijk Icebreaker die ons tijdens deze expeditie geholpen heeft. Steeds kruis ik weer een item weg van mijn paklijst tot ik op de vloer van de kamer alle spullen op één grote hoop heb. Zoals altijd lijkt het weer veel te veel om mee te nemen. Dus gaat het pakken altijd in een paar beurten. De eerste keer kom ik er inderdaad achter dat het niet gaat passen. Dus blijven er een aantal dingen thuis, meestal is daarbij kleding het eerste aan de beurt. Dan nog een 2e keer en vervolgens bij de 3e keer klopt het en gaat de rugzak niet meer open tot vertrek. In mijn handbagage (tot 8 kilo) gaan naast mijn camera, de satelliettelefoon en een boek ook nog een paar pakken stroopwafels. Altijd handig om bij te hebben om cadeau te doen aan mensen wiens hulp je nodig mocht hebben..

TEST BLOG tekst via email

Om tijdens de expeditie deze BLOG te kunnen updaten zal er via de satelliettelefoon een SMS naar een speciaal BLOG email adres worden gestuurd.
Hierdoor zal de gestuurde SMS rechtstreeks en bijna "live" op de website gepubliceerd worden.
Zo kan ik dus waar dan ook, vanuit het basiskamp op 4200m of in één van de hogere kampen op de berg, een expeditie UPDATE sturen.
Iedereen die deze BLOG volgt kan op deze manier haast direct lezen wat we meemaken en meteen op de hoogte zijn van alle gebeurtenissen.
Maar voordat het zover is, is dit nu nog even een TEST BERICHT vanuit een benauwd Nederland.

TIJD: 20:22u

Updates per satelliet

Ook deze expeditie neem ik weer een satelliet telefoon mee om bereikbaar te zijn voor noodgevallen, contact te houden met het thuisfront en deze BLOG te updaten. Via SMS kan een bericht gestuurd worden naar de BLOG en die wordt dan direct gepubliceerd. Het zullen waarschijnlijk wat kortere berichten zijn, maar ik zal proberen om zoveel mogelijk op deze manier te updaten. Helaas zal het uploaden van foto’s niet gaan, dus die zullen later toegevoegd worden. In het basiskamp op 4200 meter schijnt overigens ook internet beschikbaar te zijn dus wellicht lukt het op die manier, maar duidelijkheid hierover is er nog niet. Communicatie tussen de kampen en de teamleden van de expeditie zal overigens plaatsvinden door middel van portofoons die we uit het NKBV depot hebben kunnen lenen.

FOTO: Twan met satelliet telefoon tijdens eerdere expeditie

met dank aan: http://www.satcomm.nl/

Oranje gaat door !

Bevestiging uit Rusland dat alles rond is! Het behoorlijke bedrag wat ik pas geleden via internet bankieren overgemaakt heb is ook netjes aangekomen en alweer door Andrey handje-contantje doorgegeven aan de lokale agent in Dushanbe, die toevallig op werkbezoek was in St. Petersburg. In Nederland is ondertussen het WK voetbal al volop bezig en ’s avonds zie ik het Nederlands elftal met 2-1 van Kameroen winnen en zodoende doorgaat naar de laatste 16. De finale is op 11 juli als de meeste teamleden van de Dutch Pamir 2010 expeditie in Dushanbe arriveren. Zou het waar worden dat zij daar Oranje wereldkampioen zien worden?

Visum alsnog in orde

Grappig hoe sommige dingen toch nog ineens spannend kunnen worden. Tot twee keer toe stuurde ik namelijk mijn paspoort naar een verkeerd adres van de ambassade in Tadzjikistan in Brussel. Niemand kon mij vervolgens vertellen waar mijn paspoort was en hoelang het zou duren voordat het weer terug zou komen. Track & Trace hield bij de grens op, ondanks mijn aangetekende brief... Elke dag hoopvol wachten op de postbode maar er kwam niks. Bellen met de TPG voor een onderzoek; “Ja meneer, dat kan, dat zal ongeveer 3 maanden duren..” Drie maanden! Dan zou ik alweer thuis zijn. Het duurde zo lang dat ik al plannen maakte om mijn paspoort als gestolen op te geven en een nieuwe aan te vragen. Maar gelukkig kwam mijn paspoort opnieuw retour en om geen risico te lopen heb ik daarna de verdere afwikkeling door V&V visumdienst in Breda laten regelen. Zij sturen niets op en rijden zelf naar Brussel om problemen met aanvragen en kwijtraken van post te voorkomen. Goede service en zo kreeg ik vandaag toch nog op tijd mijn visum voor Tadzjikistan. De volgende keer komt het regelen van mijn visum toch iets hoger op mijn TO DO lijstje...

Schermutselingen in de regio

Beelden van brandende auto’s en rennende mensen met geweren die over straat rennen. Het Journaal bericht over rellen in Kirgizië, het buurland van Tadzjikistan:
“Bij nieuwe ongeregeldheden in het zuiden van Kirgizië zijn donderdagavond minstens zeventien doden en meer dan 250 gewonden gevallen. Veel mensen hadden schotwonden. Ruim veertig gewonden zijn er slecht aan toe, meldde het ministerie van volksgezondheid vrijdag”
Onze teamgenoot Jan blijkt later tijdens de gevechten in de stad Osh te zijn waar de rellen op zijn hevigst waren. Hij heeft een paar spannende dagen gehad en is uiteindelijk de stad kunnen ontvluchten naar het noorden. Hopelijk wort de situatie daar weer snel stabiel en slaat het niet over naar de buurlanden, hoewel de nieuwslezer van het Journaal dit al wel aanhaalt. Ik denk meteen terug aan 2007 toen ik een week na de bloedige bezetting van de Rode Moskee in Islamabad aankwam. Of aan 2008 toen we in de Kaukasus het luchtafweergeschut zagen toen het conflict met betrekking tot Zuid-Ossetië begon.

Cargo al op weg!

De laatste paar dagen voornamelijk druk geweest met het uitpuzzelen van het expeditieschema wat betreft hotelovernachtingen en transfers. Niet alle teamleden reizen tegelijk naar Dushanbe. Ik vertrek een week na de rest en Jan is al een maand of twee in de regio onderweg met als doel uiteindelijk een reisgidsje te schrijven.
Dus probeer ik samen met Andrey ervoor te zorgen dat straks iedereen netjes opgewacht wordt op het vliegveld en alle transfers, van vliegveld naar hotel, van hotel naar helikopter, van helikopter naar hotel etc geregeld zijn. Uiteindelijk lukt het me ervoor te zorgen dat we in Dushanbe steeds in Hotel Poytakht kunnen verblijven.
In Nederland pakken we op 5 juni de cargo in die al vooruitgestuurd wordt. Uiteindelijk sturen we ruim 250 kilo vooruit op een pallet, waaronder ruim 50 kilo aan Adventure Food. Ook verdwijnen veel kilo’s in de verschillende tenten die meegaan en al het klimmateriaal, waaronder touwen, ijsschroeven, pickels, stijgijzers en meer. Hopelijk zien we dit ongeschonden en compleet terug in Dushanbe, ruim 5000 kilometer van Utrecht... duimen dus..

FOTO: cargo tijdens Baikal Belukha Expeditie 2005 (http://www.baikalbelukha.com/)

Medicijnen KIT

Aandachtig wordt mijn “verlanglijstje” door de doktersassistente bekeken. Tijdens de expeditie zal ieder teamlid een persoonlijke medische kit bij zich dragen, en een aantal van de items op het lijstje doen wenkbrauwen fronsen. “Waar gaat u de morfine precies voor gebruiken? En de Ciproxin, is een volledige kuur voldoende? ” Ik voel me een beetje een junk wanneer ik later de apotheek uitstap met een plastic tas vol medicijnen. Hoe krijg ik dit ooit allemaal in dat o zo handige kleine EHBO setje wat ik ooit dacht goed te kunnen gebruiken? Thuis spreid ik alles uit op de vloer en puzzel de medicijnkit bij elkaar. Naast de medicijnen gaan er meer aanverwante zaken mee; oordopjes, lippenzalf, verschillende maten pleisters, gaasjes, hoestpastilles, schaartje, zonnecrème, vitaminepillen enz enz.. Hopelijk blijft het grootste deel gewoon ongebruikt!

Groeten uit Tadzjikistan

Ter voorbereiding van de Dutch Pamir 2010 Expeditie heb ik een ansichtkaart gemaakt, om naar een aantal mensen toe te sturen. Soms al vanuit Nederland, maar er zullen er ook een paar vanuit Tadzjikistan en wellicht zelfs vanuit het basiskamp verstuurd worden. In eerste instantie ontworpen om eventuele sponsors op af te beelden of om geïnteresseerden de mogelijkheid tegen een kleine betaling een ansichtkaart van de expeditie te krijgen. Maar helaas, dat is niet doorgegaan en zoveel zijn er niet gemaakt! Wellicht een volgende keer..

Pamir in de boekenkast

Snuffelend in mijn boekenkast vind ik een paar boeken die verhalen over beklimmingen in de Pamir. Één ervan is het boek The Ascent Of Mount Stalin, een oud boek uit 1936 wat ik ooit bij een Amerikaanse antiquair kocht. Een mooi boek over de 1e beklimming van deze berg door een Russische wetenschappelijke expeditie. Dit boek gaat in ieder geval mee de rugzak in richting basiskamp.
In het boek Bergland ‘een eeuw Nederlands alpinisme’ staat bij het chronologisch overzicht meer informatie over de 1e Nederlandse beklimmingen:

Juli ’88 Pik Kommunizma  7495m  Burevestnik Route (NW-graat)  Top  Pamir  Tadzhikistan  J.W. van Oldeneel, T. Viets, E. Veen, M. van Rijswick  De Berggids, dec ’88 pag 8-11.

Juli ’91 Pik Korzhenevskaya  7105m  Top  Pamir  Tadzhikistan  J. van den Burg, J.W. Elion, M. van Hasselt

Juli ’91 Pik Kommunizma  7495m  Borodkin-pijler  ca 6600m  Pamir  Tadzhikistan  J. van den Burg, J.W. Elion, M. van Hasselt

De eerste naam is die van de expeditieleider.
In bruin staan de klimmers die de top hebben gehaald.

Via de bibliotheek van de NKBV heb ik geprobeerd om een kopie van De Berggids uit dec ’88 te verkrijgen, maar helaas is dat nog niet gelukt.

Zoeken naar informatie

Tijdens de voorbereidingen van de expeditie zoek ik op internet naar meer informatie over de twee bergen die we van plan zijn te beklimmen. Veel websites geven een standaard klimschema aan en meer niet. Waar ik naar op zoek ben is meer informatie over de berg, over de route en informatie over de verschillende kampen, klimtijden, weerpatronen en dergelijke. Veel is er in eerste instantie niet te vinden, ik vind wat reisverhalen van twee Duitse expedities en een Poolse website met prachtige fotoalbums waar je de beklimming haast in foto’s kan volgen. Maar ik vind uiteindelijk nog veel meer info en vooral foto’s als ik via Google in het Russisch ga zoeken; kernwoorden Памир of Коммунизма of пик Евгении Корженевской. Prachtig om die oude foto’s te zien uit de jaren 60 en 70, en sommige zelfs nog ouder. Al bladerend door de verschillende foto’s probeer ik me een voorstelling te maken hoe het straks daar zal zijn. Zoals altijd is het inleven van de klim een belangrijk onderdeel van de voorbereiding en niet te vergeten; een deel van de voorpret!

You’ve got mail

“You’ve got mail”. Uit Rusland. Al een jaar gaan er emails heen en weer tussen mij en Andrey in St. Petersburg (link:) ter voorbereiding van de expeditie. Veel is al besproken en gevraagd maar vandaag gaan we spijkers met koppen slaan. Van de oorspronkelijk 5 verschillende aanbieders waar ik mee gecorrespondeerd heb het afgelopen jaar, heb ik uiteindelijk voor Andrey en zijn organisatie beslist.
“Now it is time to prepare formalities for your expedition and to fix other details” begint Andrey zijn e-mail en daarmee begint een volle maand van gegevens bij elkaar zoeken van de andere teamleden, klimschema’s nog eens uitdokteren, nagaan wie nu wel en wie niet zijn eigen visum gaat regelen en het verzamelen van ieders vluchtgegevens en calamiteiten info.
Mijn visum heb ik nog niet geregeld want ik heb tenslotte van andere teamleden gehoord dat dit een eenvoudig proces is wat niet meer behelsd dan het invullen van wat papieren en het opsturen van je paspoort naar de ambassade van Tadzjikistan in Brussel. Simpel zat en met nog 89 dagen voor vertrek schuif ik dit dus steeds een treetje lager op mijn TO-DO lijstje.

Postzegels 1986

Drie dagen geleden vond ik via eBay een setje postzegels uit 1986 van de voormalige Sovjet-Unie. Het onderwerp van de postzegels zijn stilistische berglandschappen van vijf zeer bekende Sovjet-toppen. Naast de Elbrus en Belukha, twee bergen die ik ken van eerdere tochten, zitten er ook postzegels van Peak Korzhenevskoy en Peak Kommunizma bij. Erg leuk om te hebben en ik had dus ook meteen een bod op het setje uitgebracht. En vandaag vielen ze bij mij op de deurmat. De vijfde postzegel beeld overigens Peak Lenin uit, wie weet dat ik die bewaar voor een toekomstige expeditie?

Vliegticket geboekt!

Het is wederom gelukt. Al een paar weken wacht ik op mijn werk op de goedkeuring van mijn zes weken verlof voor de Dutch Pamir 2010 Expeditie. Twee en drie jaar terug voor Nepal en Pakistan was vrij snel goedgekeurd maar de Pamir beklim je in de Nederlandse zomer, en dus was mijn aanvraag voor vakantie dit jaar een grotere horde.
Maar vandaag is het hoge woord eruit. Ik krijg vrij. Gelukkig maar want twee weken geleden boekte ik al wel mijn plekje in de helikopter naar het basiskamp... Thuis surf ik meteen het internet op om mijn ticket vast te leggen (stel dat ze zich nog bedenken...) Een half uur later bevestig ik met mijn creditkaart een afboeking van net boven de 500 euro voor een vliegticket Amsterdam – Riga – Dushanbe. Nog 113 dagen voor vertrek...